Another brick in the wall

"Kerstmis komt met rasse schreden dichterbij en daarmee ook de start van het onvermijdelijke jaarlijkse radiofeestje, de Top 2000. In de eerste dagen wil ik nog wel eens aansluiten en afstemmen op Radio 2, want in de eerste 1000 nummers is er nog een redelijke mate van diversiteit te vinden qua muziekstijl en verspreiding over de afgelopen decennia.

Maar in de tweede helft van de lijst nemen de boomers het heft stevig in handen en horen we op het eind de gebruikelijke line-up van 'klassiekers' voorbijkomen waarin snerpende gitaren en schreeuwende mannenstemmen de hoofdrol gaan spelen.

Ik ben al echt geen fan van Metallica, Led Zeppelin en Pearl Jam, maar ik heb vooral een hekel aan Pink Floyd. Dat nummer Another brick in the wall dat op een verschrikkelijk zeurende melodie scholieren probeert te overtuigen dat het leven (en school natuurlijk) helemaal geen zin heeft, wekt bij mij steevast ergernis op.

Ik gun hardwerkende artiesten best een goed pensioen, maar toen ik vorige week las dat de bandleden van Pink Floyd moeite hebben om hun catalogus te verkopen voor de vraagprijs van maar liefst 500 miljoen dollar kon ik een glimlach toch niet onderdrukken. Begreep de rest van de wereld nu eindelijk ook dat we collectief deze muziek naar de achterkant van de maan moeten sturen, of was er wat anders aan de hand?

Muziekrechten als alternatief?

Vanaf het moment dat centrale banken de officiële rentes in de buurt van de nul hadden gezet, begonnen beleggers met een zoektocht naar alternatieven. Ik heb nog geen populaire benaming gezien voor de lange periode van lage rente, maar laten we dit tijdperk de 'zero’s' noemen.

Geen (bak)steen die niet werd omgedraaid om te kijken of ergens nog rendement uit te halen viel. De ideeën gingen van kwaad tot erger. In deze periode liepen beleggers ook warm voor investeringen in muziekcatalogi en werden er aanzienlijke bedragen betaald voor de catalogi van bijvoorbeeld Bob Dylan, Blondie en Neil Young.

Op zich is het niet gek dat beleggers die op zoek zijn naar een redelijk vast rendement hun oog laten vallen op de stabiele inkomstenstroom uit deze muziekrechten. In de VS zijn deze rechten nog meer dan 70 jaar geldig na het overlijden van de artiest, dus dat hoeft geen belemmering te zijn voor een langdurige kasstroom.

"Op zich is het niet gek dat beleggers die op zoek zijn naar een redelijk vast rendement hun oog laten vallen op de stabiele inkomstenstroom uit deze muziekrechten"

Maar de vraag blijft knagen of de muziekkeuze van de jaren zeventig en tachtig niet gaat verdwijnen met de boomers. Ziet de Top 2000 er over tien jaar net zo uit als we de afgelopen jaren gewend zijn? Verdwijnt Meatloaf langzamerhand van de radio, net zoals hij langzaam daalt in deze muzieklijst? Vragen de bandleden van Pink Floyd niet gewoon te veel voor hun collectie?

Speculatieve beleggingen het haasje

Dit jaar is de rekening gekomen voor alle speculatieve beleggingen die zijn opgebouwd in de zero’s en beleggers hebben al veel geld verloren met bijvoorbeeld techaandelen, Chinese onroerend goedobligaties en natuurlijk crypto’s.

"Dit jaar is de rekening gekomen voor alle speculatieve beleggingen die zijn opgebouwd in de zero’s"

De Amerikaanse Fed heeft in een straf tempo de rente omhoog geschroefd, zodat beleggers er nu voor kunnen kiezen om kortlopende Amerikaanse staatsobligaties te kopen met meer dan 4% rente. Deze rentestijging zorgt voor een aardverschuiving op alle financiële markten.

Plotseling is nul procent rente niet meer de benchmark om te verslaan maar zullen beleggers een veel hoger rendement eisen voor meer risicovolle beleggingen. Dat duwt de waardering omlaag van alle financiële assets, dus ook de waarde van een portefeuille van muziek.

Ook muziekrechten niet immuun

Op de Engelse beurs is bijvoorbeeld het beleggingsfonds Hipgnosis Songs genoteerd. Dit fonds richt zich op de aankoop en beheer van muziekcatalogi, en heeft in de afgelopen jaren steeds dieper in de buidel getast om de liedjesvoorraad uit te breiden.

De afgelopen weken is de koers van dit fonds flink gedaald, niet omdat ze de catalogus van Pink Floyd hebben gekocht (alhoewel dat zeker niet zou helpen), maar omdat beleggers in Amerikaanse staatsobligaties een nieuwe bron hebben gevonden van stabiele rendementen met een flink lager risicoprofiel.

De lange arm van de Fed strekt zich uit naar alle disciplines van de economie en markten, er is geen ontkomen aan. Voor de resterende Pink Floyd bandleden zit er niets ander op dan nog maar een afscheidstournee te organiseren om hun pensioen aan te vullen. Ik zal er niet bij zijn, maar dat zag u al aankomen."