Beleggen in on-comfortabele markten Robert Arnott: Vergeet obligaties en Amerikaanse aandelen. Ga voor Britse en Russische aandelen en opkomende markten. 11 juni 2015 11:00 • Door Joost Ramaer Wilt u weten waarin u de komende tien jaar het beste kunt beleggen? Natuurlijk wilt u dat weten. Maar zet u zich vooral schrap, want de uitkomsten zijn, zacht gezegd, hoogst verrassend. Amerikaanse aandelen, hét powerhouse voor beleggers van de afgelopen honderd jaar, gaan niet méér opleveren dan gemiddeld 1% per jaar na aftrek van inflatie – de real return – bij een volatiliteit van 15%. Aandelen uit de eurozone daarentegen leveren 4,5% op, tegen een volatiliteit van 19%. Britse aandelen zelfs 6%, tegen een volatiliteit die nauwelijks hoger is dan die voor Amerikaanse aandelen. Slimme beleggingseconoom Welkom in het universum van Robert Arnott, Mister Smart Bèta, en zonder meer een van de smartest beleggingseconomen die er op aarde rondlopen. Arnott, boegbeeld van zijn eigen onderneming Research Affiliates (RAFI), was dinsdag keynote speaker tijdens het seminar Inside ETFs Europe in het Amsterdamse Okura Hotel. Anders dan Jeremy Siegel, die een dag eerder optrad, is Arnott bepaald geen begenadigd performer. Eerder een stijve academische hark, bekroond met een tenenkrommend toefje eigendunk. Mechanisch-dreunerig herhaalt hij wat we al hebben gelezen op zijn slides. Af en toe, na een zijns inziens smakelijke one-liner, pauzeert hij even, waarna zijn ringbaardje zich plooit in een grijns. Niet verzekeren Maar gezien de kwaliteit van zijn onderzoeken en publicaties heeft de man ruimschoots recht op enige ijdelheid. Arnott is een cocktail van menselijke eigenschappen zoals die alleen in de Verenigde Staten van Amerika wordt gebrouwen. Hij beschouwt zichzelf als libertariër, een politiek-filosofische stroming die stelt dat het menselijk individu vrij is letterlijk alles te doen en te laten wat hem goeddunkt, zolang hij maar geen geweld gebruikt tegen anderen. De overheid kan de libertariërs niet klein genoeg zijn. Arnott is bijvoorbeeld een verklaard tegenstander van de Affordable Care Act, president Obama’s poging om de Amerikanen eindelijk fatsoenlijk te verzekeren tegen de oneindige en onberekenbare financiële risico’s van fysieke gebreken. Geen Tea Party Maar hij is bepaald geen Tea Party-zeloot, die denkt dat de aarde plat is, of dat hij wordt geregeerd door een geheime joodse samenzwering. Een Nobelprijs heeft hij nog niet gekregen, maar gezien een stroom van superieure en meermalen bekroonde wetenschappelijke artikelen is dat slechts een kwestie van tijd. Een greep. In 2000 toonde hij aan dat driekwart ofwel 53 van 71 onderzochte actief beheerde beleggingsfondsen slechter presteerden dan het Vanguard S&P 500 Index Fund. Twee jaar later liet hij zien dat koersstijgingen uit het verleden grotendeels waren terug te voeren op een combinatie van almaar stijgende koers-winstverhoudingen, die op den duur niet zijn vol te houden, en historisch lage dividendrendementen. Lagere rendementen Arnotts conclusie was dat we ons moeten voorbereiden op structureel lagere beursrendementen in de toekomst. Tot op de dag van vandaag is hij op dit aambeeld blijven hameren. In 2003 publiceerde hij Surprise! Higher Dividends = Higher Earnings Growth. De titel zegt eigenlijk al genoeg, en laat bovendien zien dat hij wel degelijk gevoel voor humor heeft. Hoe meer dividend een onderneming uitkeert, hoe hoger de winstgroei – precies het tegendeel van wat zowat alle andere deskundigen beweren. En Arnott roept niet zo maar wat. Hij onderbouwt zulke contraire stellingen met reeksen cijfers en grondig statistisch onderzoek. Vergelijkbaar is zijn afrekening met het idee dat beleggers geleidelijk aan meer in obligaties en minder in aandelen moeten beleggen naarmate ze ouder worden, om hun pensioenspaarpot veilig te stellen. Tien geboden smart bèta Klopt niet, toonde Arnott overtuigend aan. Hij noemde dit fenomeen de Glidepath Illusion. In 2005 publiceerde hij Fundamental Indexation, de tien geboden van de smart bèta-beweging. Indices die gebaseerd zijn op fundamentals – cashflow, marktpositie en goede groeivooruitzichten voor aandelen, de kredietwaardigheid van debiteuren voor obligaties – presteren stelselmatig beter dan de traditionele benchmarks die uitgaan van marktkapitalisatie, zo bewees Arnott, gesteund door onder meer zijn trouwe mede-onderzoeker Jason Hsu. Acht jaar later schopten Hsu en hij hun zelf geschapen heilige huisje weer omver, in een paper met de onnavolgbare titel The Surprising Alpha from Malkiel’s Monkey and Upside-Down Strategies. Definitie smart bèta aangescherpt Het duo liet zien dat diverse smart beta-strategieën net zo goed presteren wanneer je hun asset allocation op zijn kop zet: de kleinste participaties worden de grootste, en omgekeerd. Maar zij gebruikten die gotspe niet om smart bèta om zeep te helpen. Integendeel, zij scherpten de definitie juist aan. Smart bèta is niet meer en niet minder dan het verbreken van de band tussen de prijs van een belegging en de weging ervan in een portefeuille. Severing the link, noemt Arnott dat op z’n Engels. Het zou zijn levensmotto als beleggersgoeroe kunnen zijn. Niets geeft hem meer voldoening dan de schijnzekerheden van beleggers onderuit te schoppen, als de poten onder hun stoel. z De huidige Europees-Amerikaanse combinatie van lage economische groei, ultralage rente en ultralage inflatie, tenderend naar deflatie, zal vanzelf leiden tot lagere toekomstige beleggingsrendementen, voorspelt hij. Denk aan 5% per jaar, hooguit. Maar om dat lagere cijfer tenminste nog te halen, zullen we niet minder, maar juist meer risico moeten nemen, op een beredeneerde manier. De website van Research Affiliates bevat een pagina met de verwachte rendementen voor de komende tien jaar van zowat alle beleggingscategorieën. "Wat beleggers willen hebben, zit tegen de nullijn aan qua rendementen," doceerde hij in Amsterdam. Obligaties. Amerikaanse aandelen. Vergeet dat: ga voor Britse en Russische aandelen, en aandelen in bedrijven in opkomende markten. "Wat ze zouden moeten willen hebben, is more of the uncomfortable stuff." Joost Ramaer is freelance journalist en schrijver van het boek De Geldpers – De teloorgang van het mediaconcern PCM (Prometheus, 2009). Over beleggen schreef hij eerder een wekelijkse column in NRC Handelsblad (2011-2013). De informatie in deze column is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. Deel via:
aandelen 02 mei Aandelen doen het op de lange termijn altijd beter Beursblogger Jonathan Clements geeft 5 goede redenen om op de lange termijn altijd te vertrouwen op de veerkracht van aandelen.
Assetallocatie 02 mei Ook zonder renteverlaging zijn aandelen de beste keuze Evan Brown, hoofd multi-asset bij UBS AM, blijft positief over aandelen, ook als de inflatie hardnekkig hoog blijft en de beloofde renteverlagingen van de Fed er dit jaar niet gaan komen. "Dat er minder rekening wordt gehouden met renteverlagingen heeft meer te maken met de sterke economische groei dan met de hardnekkig hoge inflatie."
Assetallocatie 22 apr Janus Henderson kiest voor cyclisch Europa Janus Henderson Investors kiest voor smallcaps en Europese aandelen. Volgens de Brits-Amerikaanse vermogensbeheerder houden beleggers te weinig rekening met een groeivertraging in de VS veroorzaakt door een langer hoog blijvende rente.
Opinie 18 apr Yes! Wereldwijde groei versnelt In 2023 presteerde de Amerikaanse economie beter dan de meeste andere regio's in de wereld. Ook in 2024 gaat het de VS voor de wind, waarbij Grace Peters van J.P. Morgan Private Bank verwacht dat de economische groei in de rest van de wereld nu ook in een hogere versnelling gaat.
Assetallocatie 18 apr Van Lanschot Kempen koopt niet langer Japanse aandelen Van Lanschot Kempen is afgestapt van zijn overwogen-positie in Japanse aandelen. De bedrijfswinsten ontwikkelen zich nog steeds goed, maar de waarderingen beginnen flink op te lopen.
Assetallocatie 17 apr Cashberg langs de lijn gaat nergens naartoe Gerben Lagerwaard van State Street Global Advisors gelooft er niets van dat de gigantische hoeveelheid geld die nu in geldmarktfondsen is geparkeerd binnen afzienbare tijd naar de aandelenmarkt wordt gealloceerd.