Nieuws
De schaduwkant van spreiding
Waardebelegger Gary Mishuris houdt een pleidooi voor portefeuille met hoogstens 20 beleggingen. Meer posities kost teveel rendement.
Diversificatie wordt door veel beleggers als heilig gezien. Maar zeker uit het oogpunt van waardebeleggers is teveel diversificatie ook niet goed. Een te grote spreiding gaat volgens Gary Mishuris, managing partner en CIO van vermogensbeheerder Silver Ring Value Partners, ten koste van het rendement.
Mishuris hanteert als gouden regel dat zijn ideale beleggingsportefeuille onder normale omstandigheden bestaat uit maximaal 20 beleggingen en minimaal tien. Maar wat zijn normale omstandigheden?
Makkelijk als alles ondergewaardeerd is
Mishuris onderscheidt twee uitersten.
- In het eerste geval zijn alle sectoren en bedrijven ondergewaardeerd. In zo’n geval is het voor een analist niet erg moeilijk om nieuwe investeringen te vinden met een hoog potentieel rendement en die toe te voegen aan de portefeuille. Een grote spreiding in de portefeuille is dan een logische stap omdat het de risico's verkleint, terwijl het rendement er niet of nauwelijks onder lijdt.
- Van de andere kant; als de mogelijkheden voor ondergewaardeerde effecten schaars zijn en erg verspreid zijn over verschillende delen van de markt, dan is het heel lastig om die nieuwe high-potential investeringen te vinden. In dat geval zorgt spreiding weliswaar voor minder risico, maar gaat ook ten kosten van het rendement.
Met andere woorden diversificatie loont als er heel veel beleggingen zijn met vergelijkbare rendementsvooruitzichten en/of als onderwaardering wijdverbreid is. Van de andere kant is een hoge concentratie in de portefeuille logisch als de opportunity cost van het vinden van nieuwe beleggingen hoog zijn.
Meer analisten in dienst?
Sommige mensen zullen zeggen dat dit zoekprobleem te ondervangen is door meer analisten in dienst te nemen die ook onder moeilijke omstandigheden ondergewaarde beleggingen kunnen opsporen.
Maar voor Mishuris is dit geen optie, omdat goede analisten schaars zijn. De uiteindelijke beslissing over de samenstelling van een portefeuille moet in zijn ogen uiteindelijk liggen bij een of enkele personen met veel kennis en lange ervaring.
Dat zelfs de meest briljante belegger fout kan zitten met zijn inschatting over welke effecten ondergewaardeerd zijn en welke niet, staat natuurlijk als een paal boven water. Een zekere diversificatie moet aanwezig zijn.
Daarom, zo zegt Mishuris “probeer ik investeringsbeslissingen te voorkomen die de portefeuille permanent kunnen beschadigen met meer dan 10%. Het idee daarachter is dat als een verlies van 10% optreedt – hoe onwaarschijnlijk ook – de andere 90% van de portefeuille, bij een redelijk rendement, dat verlies kunnen goedmaken.”