Spreek u eindelijk (duurzaam) uit, CEO

Afgelopen weekend heb ik het Global Risks Report van de World Economic Forum van A tot Z doorgespit. Geen eenvoudige kost voor iemand die vrijwel altijd positief is en vooral kansen ziet.

Toch kan het geen kwaad om ook kennis te nemen van de belangrijkste risico’s die decision makers in het bedrijfsleven en maatschappij op dit moment zien. Wat mij opviel waren de volgende zaken:

• Infectieziekten scoren hoog in de top 10, zowel wat betreft kans op, alsook wat betreft impact. Vorig jaar kwam dit risico niet in de top 10 voor, wat wel iets af doet aan de voorspellende kracht van dit rapport.
  
  
• De vijf belangrijkste risico’s liggen allemaal op het terrein van het klimaat: extreme weather, climate action failure, human environmental damage, infectious diseases (die ik ook lieer aan environmental risico) en biodiversity loss. In veel gevallen is het overduidelijk dat (het gebrek aan) menselijke interventie de grote boosdoener is.
  
  
• Het mogelijke risico van een asset bubble - vorig jaar nog op plaats tien - komt dit jaar helemaal niet meer in het lijstje voor; dit terwijl waarderingen ten opzichte van een jaar geleden toch echt verder zijn opgelopen.

Zelf veranderen is lastig

Al lezend bekroop mij een ongemakkelijk gevoel. Als dit het toekomstbeeld is, waarom is het dan zo stil vanuit de top van het bedrijfsleven? Waarom hoor je deze urgentie niet terug in interviews? Op radio en TV?

Waarom is het aantal CEO’s dat opstaat en publiekelijk verkondigt dat het vijf voor twaalf is, op één hand te tellen? In anonieme vragenlijstjes wil men kennelijk wel op deze op ons afkomende risico’s wijzen.

En plein public hier iets over zeggen, is kennelijk een stap te ver. Het doet me denken aan een recente post van Greta Thunberg op social media: we willen allemaal verandering, maar zelf veranderen is al een lastige, en de verandering leiden wil kennelijk (vrijwel) niemand.

Luisteren naar de kinderen

Terwijl we wel leiders met lef nodig hebben die deelnemen aan de discussie, hun mond opentrekken en ons allen weten te overtuigen dat we nu echt stappen moeten zetten. Hele grote stappen, met soms pijnlijke keuzes.

Een van de weinige CEO’s die in het verleden die rol wel met verve oppakte, is voormalig Unilever-CEO Paul Polman. Hij trekt overigens nog steeds zijn mond open, zie bijvoorbeeld zijn ingezonden stuk in Fortune.

Hierin roept hij volwassenen op om beter naar hun kinderen te luisteren als het gaat om het bestrijden van de klimaatcrisis.

Naar handelen

De oplossingen die zijn (jonge) kleinkinderen aandragen zijn goed bedacht en eenvoudig uitvoerbaar:

• Het verbieden van benzine- en dieselauto's.
• Meer gebruik van zonne-energie en minder elektriciteit.
• Minder plastic in de productie en minder vaak vliegen.

Kunnen er meer leiders het podium betreden en deze noodzakelijke rol oppakken? De tijd dat je als CEO werd weggehoond om dit soort ideeën, ligt echt ver achter ons.

Klimaat en biodiversiteit-risico's zijn als grootste risico’s geïdentificeerd. Laten we dit dan ook uitspreken en hier naar handelen.