De achilleshiel van actieve fondsen
Is het succes van topfondsen geluk of kunde? En kunnen beleggers wel hetzelfde rendement halen als dat topfonds?
Soms is het goed om advocaat van de duivel te spelen. Bovendien had u na 'De achilleshiel van ETF's' dit verhaal nog van mij tegoed. Ik ben geen aanhanger van indexbeleggen om de simpele reden dat ik in de samenstelling van de meeste indices geen reden zie om die index te kopen. En bovendien, ik geef het graag toe, ben ik vatbaar voor goede verhalenvertellers.
En die vind je alleen bij actief beheerde fondsen. Ik heb al eerder gezegd: die goede verhalen zijn geen garantie voor rendement – ik weet het. Bovendien hoor je die goede verhalenvertellers in de regel alleen als ze net bovenaan de rendementslijstjes pronken. Dat brengt me op de vraag of die outperformance toe te schrijven is aan geluk of aan de deskundigheid van de fondsbeheerder.
Er zijn voorbeelden in overvloed van fondsbeheerders die op handen gedragen werden – Bill Miller, Rolf Stout, Anthony Bolton – maar die door de zijdeur afdropen nadat ze uiteindelijk door de markt in hun hemd werden gezet. Michael Mauboussin – de naam zegt u waarschijnlijk even weinig als mij – is hoofd beleggingsstrateeg bij Legg Mason en hij liet eerder deze maand een ontnuchterende infographic zien in de Wall Street Journal.
Volgens Mauboussin is succes in de beleggingswereld voor een veel groter deel toe te schrijven aan geluk, dan in takken van sport waar en bal op de paal het verschil kan maken tussen held en schlemiel.
Mauboussin denkt echter wel dat op de langere termijn deskundigheid zich (in zekere mate) uitbetaalt. Op korte termijn is geluk echter de hoofdfactor, stelt hij. Het punt is vooral dat beleggers geen onderscheid kunnen maken tussen geluk en kunde bij fondsbeheerders. “Als je succes ziet, denkt je brein dat daar een reden voor moet zijn. En dus ga je het succes toeschrijven aan een persoon of aan kunde.”
Active share
Beleggers die hun huiswerk doen kunnen wel degelijk de goede fondsbeheerders eruit kunnen pikken, denkt Mauboussin. Ook ondanks dat ze soms tegenvallende resultaten boeken terwijl ze de goede dingen doen. “Het gaat om het analyseren van hun beleggingsproces. Active share is één de meest betrouwbare factoren.”
Saillant detail is dat Mauboussin werkt voor Legg Mason, de asset manager waar legende Bill Miller zijn naam vestigde door vijftien jaar op rij de index te verslaan. Was dat te danken aan geluk? Mauboussin: “je hebt een bovengemiddelde portie kunde en een bovengemiddelde portie geluk nodig om zo’n reeks neer te zetten.”
Aardig is trouwens verder dat we de afgelopen jaren een hele reeks aan fondsen gelanceerd hebben zien worden met ‘Tactical’ in de naam. Het zijn fondsen die dynamisch heen en weer bewegen tussen met name obligaties en aandelen en de crises op de financiële markten zijn vanzelfsprekend een goede voedingsbodem voor dit soort fondsen geweest. De rendementen zijn echter tegenvallend.
Investment Gap
Reden voor de Wall Street Journal om te concluderen dat de fondsen de skills niet blijken te hebben om een statische mixportefeuille te verslaan. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze in hun beginjaren gewoon de pech hebben gehad dat de markten (aandelen en obligaties) per saldo te bullish zijn geweest, sinds 2009. Een echt oordeel valt pas te vellen na een serie slechte beursjaren.
Hoe dan ook, het belangrijkste punt heb ik misschien nog wel vergeten. We beoordelen fondsen op hun rendement – ook op de lange termijn. Maar we vergeten dat ze vaak pas op de radar van beleggers komen, of in de schappen bij banken en distributeurs, als ze al een hele serie goede jaren achter de rug hebben. Omdat we een goed track record zo belangrijk vinden.
De keerzijde daarvan is dat het rendement van de fondsbelegger op lange termijn vaak veel lager uitvalt dan van het beleggingsfonds.
