Ruim 4% inflatie in Duitsland, bijna 3,5% in de eurozone, ruim 5% in de VS en met vrijwel zeker hogere percentages voor de boeg, zo richting de feestdagen.
De centrale banken proberen de inflatie al ruim een decennium op te krikken en worden geconfronteerd met een echte be-careful-what-you-wish-for-situatie. De overtuiging dat het allemaal over zal waaien wegens tijdelijke factoren, is bij steeds meer centrale banken aan het draaien.
De centrale banken van Noorwegen, Tsjechië en Nieuw-Zeeland hebben de eerste renteverhogingen in jaren doorgevoerd. Ook bij de Fed houden ze er rekening mee dat een deel van de oplopende inflatie structureler zal zijn.
Niet overreageren
De ECB is één van de weinige centrale banken die tegen de stroom in zwemt. De bank blijft volhouden dat de inflatie weg zal ebben en ze dus nauwelijks het beleid hoeven aan te passen.
In haar toespraak tijdens de jaarlijkse ECB-conferentie in het Portugese Sintra zei Christine Lagarde dat de centrale banken "door deze tijdelijke ontwikkelingen heen moeten kijken zolang de inflatieverwachtingen verankerd blijven."
Ze zei ook dat ze ervoor moeten zorgen dat ze "niet overreageren op ontwikkelingen die geen invloed op inflatie hebben op middellange termijn."
Verankeren in de lonen
Overreageren zou "schadelijk zijn en economisch herstel in gevaar brengen," voegde Lagarde’s collega en de opperste cheerleader van het ECB-beleid, Isabel Schnabel toe in een andere toespraak.
Over het gevaar het monetair beleid af laten hangen van de inflatieverwachtingen, schreef ik vorige week. Maar er viel me nog iets op.
Een andere collega van Lagarde zei in een interview zich geen zorgen te maken over te hoge inflatie zolang de lonen niet stijgen. Dat kan dan een bron van zorg zijn, want dan zou die tijdelijke hoge inflatie verankerd worden in lonen.
Veel te laat
Niet te geloven! Bij centrale banken gaat het er juist om te voorkomen dat hoge inflatie hardnekkig wordt. En dat gebeurt als verwachtingen van hoge inflatie in de lonen gaan zitten.
Dát is het moment waarop tijdelijke, hoge inflatieverwachtingen werkelijkheid worden. Als dat gebeurt, dan ben je als centrale bankier niet alleen veel te laat met ingrijpen, maar ook verder van huis.
De enige manier om die fout te herstellen is in een later stadium de rente te verhogen, meer dan verwacht. Een centrale bank moet dus voorkomen dat de tijdelijke inflatie in de lonen gaat zitten en niet, zoals de ECB blijkbaar werkt, wachten totdat het zo ver is en dan overwegen – OVERWEGEN ook nog – op te treden.
Overwaaien
Ondertussen is ook onder beleggers de discussie gaande over of de hoge inflatie tijdelijk is of niet. Vooralsnog is zo’n 70% van de beleggers het eens met de centrale bankiers dat het allemaal wel over zal waaien.
Wat de inflatie de komende jaren zal zijn, is een zeer belangrijke variabele voor beleggers. Gezien het beleid van vooral de ECB maar van ook de Fed - zij het in mindere mate - zou ik er rekening mee houden dat zij door nu niet (voldoende) op te treden, die tijdelijke inflatieopleving wel eens structureel kunnen maken.
Dat houdt in dat inflatie wel degelijk wat kan zakken, maar dat terugkeer naar het pre-coronapandemie-niveau alles behalve zeker is. Als de geldontwaarding inderdaad ergens tussen het huidige en pre-coronaniveau uitkomt, dan zal dat de centrale banken dwingen hun beleid minder ruim te maken.
Ik heb niet het gevoel dat zo’n structurele wijziging volledig verwerkt is in de prijzen van (staats)obligaties.