Staande ovatie voor Draghi is best wel treurig

Mario Draghi, president van de Europese Centrale Bank (ECB), kreeg laatst een staande ovatie van de staats- en regeringshoofden van de EU-landen.

Ik vind het vreemd dat Draghi bij de vergaderingen van EU-leiders aanschuift. Ik kan mij goed voorstellen dat hij daar af en toe iets te zoeken heeft, maar zo goed als elke keer, dat gaat te ver. Een ongekozen centrale bankier hoort niet thuis tussen de politieke leiders.

Maar goed, dat is niet de reden waarom ik het bericht onthield. Draghi kreeg die staande ovatie omdat hij binnenkort de ECB verlaat. Zijn benoemingstermijn loopt eind oktober af.

Veel dank

Ik weet zeker van dat hij de komende maanden de ene na de andere onderscheiding in hoofdsteden in de hele EU opgespeld zal krijgen. En dat hij de volgende winnaar van de Karel de Grote-prijs wordt, een jaarlijkse prijs voor een persoon die zich verdienstelijk maakte op het gebied van Europese integratie.

Zijn voorganger Jean-Claude Trichet kreeg de prijs ook en hij heeft niet eens de euro gered, iets wat Draghi wel deed. Whatever it takes, weet u nog?

De laatste keer dat we een centrale bankier zo ophemelden, was vlak voordat de ernstigste crisis sinds de grote depressie zou losbarsten. Het ging toen om de Amerikaan Alan Greenspan. Hij genoot een status die sommige van de grootste popsterren niet eens hebben.

Doen alsof

Maestro luidde zijn bijnaam, omdat hij zo’n monetaire virtuoos was. Alles wat hij deed, was meer dan goed, het was geweldig. Als hij onverhoopt zou overlijden, dan zou ik hem een zonnebril opzetten en hem in een stoel hijsen en doen alsof hij nog leeft, zei een Amerikaanse senator half grappend, half serieus.

Alles om de rust in de economie en op de markt te bewaren. Greenspan werd geridderd en voor zijn verzameling van onderscheidingen, lintjes en eredoctoraten heeft hij een heel huis nodig.

Maar, het duurde niet lang of we het werd duidelijk dat dat geweldige beleid van hem de wereldeconomie met een groot probleem opzadelde. Een probleem dat in feite nog steeds niet opgelost is.

Dag Volcker

Nee, de reactie waar een echt onafhankelijke centrale bankier op hoopt, is de reactie die Paul Volcker kreeg toen hij in 1987 de Amerikaanse president en zijn Chief of Staff informeerde dat hij de bank verliet.

President Reagan durfde de legende Volcker niet zelf de laan uit te sturen. Dat zou zorgen voor paniek op de markt. Hij bood hem daarom gewoon geen nieuwe termijn aan, een duidelijke hint. Als Volcker aan wilde blijven, moest hij daar zelf om vragen.

Reagan wist heel goed dat Volcker dat niet zou doen. Toen hij zijn ontslagbrief inleverde en de Oval Office verliet, schijnt Regans Chief of Staff een vreugdekreet te hebben geuit. Ze waren van Volcker af.

Echt lef

Zó een reactie geeft duidelijk aan dat een politicus niet blij is met zijn centrale bankier en dát is het imago dat een goede centrale bankier nodig heeft, geen staande ovatie

Maar het applaus voor Draghi is niet zo gek. Hij is de man die Europese regeringen jarenlang geholpen heeft met de laagste rente ooit. Maar als centrale bankier ben je eigenlijk pas een held als je met de rente doet waar geen politicus op zit te wachten, namelijk verhogen.

Draghi mag nu wel een held lijken, het zou mij niet verbazen als het oordeel van toekomstige monetaire historici anders zal zijn. Wie wél een echte held kan worden, is zijn opvolger. Die zal het beleid moeten normaliseren en dat zal écht lef vereisen.