Mutti moet blijven

Wat is positief sentiment? Dat is, wanneer u op een overweg staat en er een trein aanstormt en u denkt dat ie nog wel een wissel tegemoet gaat. Net zoals je denkt dat Muller nog wel voor Brandt zal worden gewisseld….maar dat zowel jij als Duitsland toch in een klap worden uitgeschakeld.

Als u dan wakker wordt, vraagt u zich af hoe het met die andere aanstormende treinen is gesteld? Is die Italiaanse trein vol bootvluchtelingen en vooral vol met feestelijk financiële plannen nu echt op een zijspoor beland? Zodat Merkel en de obligatiemarkt even rustig kunnen ademhalen? Het lijkt er even op. Maar dat beetje vertrouwen oogt nog heel fragiel.

Ondertussen is de Brexittrein onder de Chunnel al maanden vastgelopen in het moeras van de Britse conservatieve partij. U ziet een knalharde Brexit met een handelsinfarct op u af komen, maar zit nog in een positief sentiment en denkt dat het wel los zal lopen.

Ik stel een wissel voor

Dat de Britten en Europeanen iets van een douane-unie of een tijdelijke verlenging van de EU-handelsbetrekkingen zullen verzinnen. Al is daar nauwelijks een goede onderbouwing voor te vinden.

De grootste omslag in sentiment vond plaats rond Donald Trump en zijn handelsretoriek. Zou ie het echt doen? Nee, toch, dat was toch alleen maar bluf om er een betere deal uit te slepen?

Inmiddels weten we beter en weten we niet meer hoe we deze trein moeten stoppen. Ik zou ook hier absoluut een wissel voorstellen, maar helaas duurt dat in de VS nog tot november 2020.

Merkel kan ons redden

Deze handelstrein zal dus nu gaan ontsporen, tenzij iemand zo wijs is op de rem te gaan staan. Die rol lijkt me meer weggelegd voor een vrouw. Mannen willen nooit verliezen (China lijkt met Xi ook vastbesloten), maar vrouwen zien vaker in dat een beetje eigen gezichtsverlies minder erg is dan een totaal wederzijds verlies.

Merkel kan zo’n rol op zich nemen en Europa voor erger behoeden. May heeft er de speelruimte niet voor, maar Merkel kan ook haar tegemoet komen om de Brexit niet te laten ontsporen. Wat moeten we zonder Duitsland?

En dan is er nog de monetaire unie. Natuurlijk kunnen Mark en Wopke hun konten tegen de krib gooien en samen met nog tien andere noordelijke landjes de zaak blokkeren. Maar Macron en Merkel snappen dat alleen een geleidelijke beweging naar een transfer-unie de euro kan redden.

Mutti moet door

“Massachusetts pays for Louisiana.” Arm zal dat zuiden altijd blijven en zelden concurrerend. Het is niet anders. Merkel is zich ten diepste van haar verantwoordelijkheid bewust om Europa en de euro bij elkaar (proberen) te houden. Mark en Wopke zullen moeten wijken en hun verzet lijkt vooral bedoeld om de eigen kiezer te behagen.

Angela is dus onze keeper in bange tijden, onze Europese kampioen. Als Mutti zou sneuvelen, wat moeten we dan? Brandt zou opnieuw een gouden wissel zijn, maar helaas is hij niet meer.

Deze vredesduif en bruggenbouwer tussen oost en west zou haar rol met verve kunnen spelen en ook Europa hebben kunnen verenigen. Van hem rest alleen nog een warme herinnering en een fraai standbeeld. Mutti kan dus niet gewisseld worden. Ze moet door, strompelend over een dun buitenlands en binnenlands draadje.

31 verliezers, een winnaar

Durven we ons aan dat dunne draadje vast te houden? Nee. Zo oordeelden we al eerder. En positieve sentimenten zijn verraderlijk: ze sussen u in slaap, terwijl die treinen van alle kanten op u afstormen.

“Don’t buy the dip, but sell the bounce,” blijft het devies. Markten blijven waarschijnlijk volatiel en bovengenoemde obstakels zijn niet zomaar uit de weg geruimd. Het marktsentiment veranderde inmiddels van zorgeloos naar sceptisch en daar zal het nog een tijd blijven.

Tenslotte wuif ik u koelte toe in de hitte van de mondiale strijd: moge deze sportief blijven verlopen, want anders zijn er gegarandeerd 31 verliezende landen en maar een winnaar. Begrijpelijk wellicht, maar voor een econoom zeer onwenselijk.