Met de Bogle-methode tien jaar vooruitkijken

John Clifton "Jack" Bogle was ongetwijfeld een van de slimste beleggers die ooit op onze aardbol heeft rondgelopen. De drie jaar geleden gestorven Bogle heeft vermogensbeheerder Vanguard opgericht en was de eerste die begon met indexfondsen. Hij was bovendien onderzoeker.

Een tot op heden veel gebruikte theorie van hem gaat over welke rendementen beleggers mogen verwachten de komende tien jaar. De eerste publicatie over de Bogle-methode was in 1991 in de Journal of Portfolio Management. In de jaren daarna werd de methode verder verfijnd.

Jonathan Clements, oprichter van de website Humble Dollar, heeft uitgezocht wat de Bogle-methode zegt over de vooruitzichten tot en met 2031.

1. Dividend
   Basis voor Bogle's berekening is het dividendrendement. Daar kan niemand iets aan veranderen. Op dit moment is dat voor aandelen uit de Amerikaanse S&P 500 1,3%, wat heel weinig is in historisch vergelijk. De laatste 50 jaar was het gemiddeld 2,8%.
   
   
2. Winstgroei
   Een stuk lastiger te voorspellen; de winstgroei. Voor de lange termijn geldt dat winstgroei en economische groei heel dicht bij elkaar liggen. Dus een goede schatting van de bbp-groei zou in principe een goede schatting moeten opleveren voor de winstgroei. Maar helaas is dat niet zo omdat de winstgroei en economische groei op de hele lange termijn weliswaar gelijk zijn, maar op de middellange termijn zijn er enorme verschillen.
   De winst per aandeel groeide de laatste 50 jaar gemiddeld met 7,3% nominaal en 3,3% na aftrek van inflatie. Maar als naar afzonderlijke decennia wordt gekeken, dan schieten de reële rendementen alle kanten op van +8,7% in het laatste decennium (2010-2020) tot -1,9% in de fase tussen 2000 en 2010. De andere decennia zaten er tussenin. In de jaren 70 was het gemiddeld +2,4%, jaren 80: -0,7% en de jaren 90: +4,7%.
   
   
3. Inflatie
   Een iets betere schatting valt er te maken over de inflatie. Ook daar kunnen weer allerlei datareeksen worden gebruikt. Er kan ook gekeken worden naar staatsobligaties mét en zónder inflatiedekking. Daar rolt inflatieverwachting uit van gemiddeld 2,5% per jaar. Stel dat dit klopt en we krijgen een gemiddeld decennium qua groei van de winst per aandeel. Dan levert dat een nominaal rendement op van 3,3% plus 2,5% inflatie en 1,3% dividend. Samen is dat 7,1%.
   
   
4. Koers-winstverhouding
   Bogle kijkt ook naar de koers-winstverhouding (k/w). Om het bovengenoemde rendement van 7,1% te halen, moet de k/w over tien jaar precies hetzelfde zijn als nu. Momenteel is de k/w van S&P-bedrijven 25. Het is niet heel erg waarschijnlijk dat dit in 2031 nog steeds het geval is. Het is logisch om daarom met bandbreedtes te werken. Stel de k/w zakt terug tot het langetermijngemiddelde van de laatste 100 jaar. Dat is zeventien. Voor het rendement betekent dit dat er 3,8% af zou gaan van de 7,1%. Wat dan rest is een heel mager rendement van 3,3% op jaarbasis. Het kan ook zijn dat het historisch gemiddelde van de laatste 50 jaar toepasselijker is. Dat is 20. Dan gaat er maar 2,2% af van de 7,1% en resteert een rendement van 4,9%. Tenslotte kan de k/w misschien nog wel meer stijgen, bijvoorbeeld naar 30. In dat geval rolt er een rendement van 8,9% uit de bus.

Geen hooggespannen verwachtingen

Dat zijn de belangrijkste variabelen die Bogle gebruikt. Er zijn nog andere die zouden kunnen worden toegevoegd. Zo werden de laatste 50 jaar gekenmerkt door dalende bedrijfsbelastingen in de VS en stijgende winstmarges. Het zou best kunnen dat deze trend ten einde komt. Dat zou het rendement omlaagdrukken.

Het blijft koffiedikkijken, maar twee conclusies zijn volgens Clements te trekken. Ten eerste waren beleggers de laatste jaren enorme bofkonten, maar helaas zijn rendementen van richting de 10% per jaar hoogstwaarschijnlijk niet vol te houden. 

Van de andere kant is zelfs een rendement van 3,3% per jaar, nog altijd meer dan wat er met obligaties kan worden verdiend. Het enige voordeel van obligaties is minder volatiliteit.