Lange rente is te laag

Er zijn verschillende manieren om te bepalen of de lange rente te hoog of te laag is. Vijf van die manieren wijzen uit dat de lange rente in ieder geval niet te hoog is, maar of hij te laag is, is niet evident. Dat zegt Yves Longchamp, hoofd research van Ethenea Independent Investors.

1. Verwachtingstheorie
   Een theorie zegt dat als de lange rente hoger is dan de korte, gaan beleggers ervan uit  dat centrale banken de rente gaan verhogen. Dat klopt, dus dat zou erop kunnen duiden dat de lange rente niet te hoog en niet te laag is.
   
   
2. Theorie van de rentestructuur
   Als je kijkt naar de rentecurve dan zegt de theorie dat beleggers niet bij langere, maar bij kortere beleggingsperioden hogere vergoedingen verwachten. Deze situatie is volgens Longchamp niet alleen ongewoon maar ook onjuist voor de huidige fase van de conjunctuur. Het duidt er op dat de lange rente te laag is,
   
   
3. De Fishervergelijking
   De bekende econoom Irving Fisher ontwikkelde een vergelijking, die inhoudt dat de rente gelijk is aan de inflatie plus de reële economische groei. Volgens deze vergelijking zou de nominale bbp-groei ongeveer overeen moeten komen met de lange rente. In de VS bedroeg de nominale economische groei de afgelopen drie jaar gemiddeld 4 % per jaar, terwijl de lange rente rond de 2 % schommelde. Met andere woorden op basis van de Fishervergelijking zijn de lange rentes dan ook te laag.
   
   
4. Houdbaarheid van schulden
   Deze theorie zegt dat voor bedrijven geldt dat als het kapitaalrendement hoger is dan de kosten van de investering, is de schuld houdbaar omdat de opbrengst van de investering de kosten ervan dekt. Analoog hieraan geldt op macro-economisch niveau: zolang de nominale bbp-groei hoger is dan de kosten van de staatsschuld – dus de betaalde rente – is de schuldenlast van een staat houdbaar. Op basis van deze theorie is de lange rente iets te laag.
   
   
5. Arbitragevrijheid
   Dit houdt in dat twee financiële activa die ten aanzien van risico, liquiditeit en rendement gelijk zijn, zonder arbitrage dezelfde prijs moeten hebben. Een belegger die kan kiezen tussen een belegging in US-Treasuries en Duitse staatsobligaties zou zodoende, gecorrigeerd voor de kosten van de valuta-afdekking, in beide gevallen hetzelfde rendement moeten behalen. En dat is precies wat we nu zien. Zodoende worden staatsobligaties wereldwijd consistent gewaardeerd.