Betere resultaten? Concentreren

Waarom hebben fondsen met een hoge active share – het deel van een fonds dat afwijkt van de benchmark – de neiging om goed te presteren? Met die vraag begon de Financial Times aan een zoektocht langs verscheidene wetenschappelijke onderzoeken. 

Zo bedacht professor Ross Miller van de State University of New York een manier om fondsen in tweeën te delen: een passief gedeelte dat 100% correleert met de benchmark en een actief gedeelte, dat 0% gecorreleerd is. Op die manier is de effectieve fee voor het actieve gedeelte te berekenen, die voor sommige fondsen zo hoog uitkomt dat het onmogelijk is om voldoende alfa te genereren. Het zijn de fondsen met een hoge active share die de ruimte hebben om voldoende alfa te genereren en ook de neiging hebben om dat te doen.

Geconcentreerde portefeuille
Er zijn grofweg twee manieren om een hoge active share te creëren: het houden van een (redelijk) geconcentreerde portefeuille of van een gediversifeerde portefeuille gevuld met stukken die niet in de benchmark voorkomen. Aangezien er weinig tot geen fondsen in de laatste categorie vallen, resteert de kwestie van de geconcentreerde portefeuille.

In de eerste plaats gaat het over spotten en vervolgens profiteren van prijsanomalieën. Het zijn andere beleggers – “de markt” – die die afwijkingen creëren en dus gaan goede prestaties voor de een altijd ten koste van anderen. Verkeerde prijstaxaties of –inefficiënties kunnen klein zijn en binnen seconden of uren gecorrigeerd worden, of vele malen groter zijn en een paar jaar blijven bestaan. 

Systematisch overschatten
Verschillende onderzoeken wijzen uit dat beleggers de mate waarin groeiaandelen zullen groeien systematisch overschatten. Het zijn de aandelen met een hoog dividendrendement die beter blijken te presteren dan aandelen met een laag dividendrendement, en die voorspelbaarheid neemt toe met het verstrijken van de tijd. Ook corporate governance is een factor die systematisch verkeerd wordt ingeprijsd. De aandelen van bedrijven met een goede corporate governance blijken per jaar 8,5% beter te presteren dan bedrijven met een slechte corporate governance. 

Gewapend met dit ‘bewijsmateriaal’ zou u in staat moeten zijn om potentiële winnaars eruit te pikken en te beslissen in welke mate u zich aan elk committeert. Voor die laatste vraag kijkt de FT naar de formule van wiskundige John Kelly, gebaseerd op paardenraces. Samengevat komt het erop neer dat als de markt gelooft dat een paard 50% kans heeft om te winnen en u gelooft dat de kans 55% is, die formule vertelt dat u 10% van uw portefeuille moet inzetten om uw winst te maximaliseren.

Volgens de FT zijn de empirische bevindingen met betrekking tot dividendrendement en corporate governance zo sterk dat het een overweging waard is om 10% van uw portefeuille in te zetten in grondig onderzochte, goed bestuurde, hoogrentende aandelen, en niet slechts 1%.