Er gaat niets boven Zwitserland
In deze niet-functionerende monetaire unie lijkt het ECB-beleid nog maar weinig effect te hebben. Worden wij qua rente straks het Zwitserland binnen de eurozone? Dat vraagt Wouter Weijand zich af.
Er is veel geschreven over hoe vermogensbeheerders en hun cliënten 2018 zijn doorgekomen. Het leek alsof zij veel te optimistisch belegd waren en in het vierde kwartaal de deksel op hun neus kregen.
Wij waren lange tijd voorzichtig en zagen pas weer het licht rond de kerstdagen, toen we overwogen in aandelen gingen. Veel van de pijn bij ons zat bij de onderwogen positie in Nederlandse en Duitse staatsobligaties. Die bleken de verrassende winnaars van 2018 met een resultaat van +2%. En dat bij een yieldcurve die al lange tijd dichtbij of zelfs onder de 0% bewoog.
Aandelen herstelden vlot, maar wat moet je in vredesnaam met obligaties? De wanhoop hierover is bij iedereen voelbaar, nadat absolute fixed income-strategies in 2018 danig teleurstelden. Uiteindelijk bleken beleggers zowel door de kat als de hond te zijn gebeten: te veel duration exposure naar de Amerikaanse markt en te veel credit risk brachten minnen op het bord. Dat maakte het performanceverschil met Nederlandse staatsobligaties nog een graadje erger!
Feest aan de Middelandse Zee
Gelukkig maken credits nu een inhaalslag. Private assets zoals private debt, infrastructuur etc. boden troost in 2018. In een opverende aandelenmarkt zijn dit echter geen winnaars, maar er blijft goede hoop dat beleggers die vermaledijde staatsobligaties straks kunnen verslaan.
Ondertussen weten diezelfde staatsobligaties in 2019 nog steeds niet van opgeven, al begint de 10-30 jaars spread iets uit te lopen. Wellicht wordt die geholpen door de ECB en zelfs onze Klaas, die onder druk van tanende groei van een havik in een duif veranderde. TLTRO’s tegen 0% werden weer van stal gehaald.
Als we Italië binnenboord willen houden, hoe laag moeten we die rente-lat dan wel niet leggen? Ondertussen viert Griekenland een feestje: in bijna tien jaar tijd is de rente door tien gegaan: van 37% naar 3,7%, het renteniveau dat onlangs in Italië de alarmbellen deed afgaan.
Op weg naar Zwitserland
Er zijn vast wel leukere manieren om geld te verliezen. Het bedrijfsleven is minder onder de indruk van monetair beleid. Als zij geloven in een investering, dan doen ze die, tenzij de rente echt de spuigaten uitloopt.
Laten we hopen dat Trump en Xi de strijdbijl begraven en ondernemers weer gas gaan geven, zodat de wereldhandel weer op gang komt. Dat is immers ook wat aandelenmarkten ons willen zeggen met die rally: het komt goed en hopelijk legt dat ook een bodem onder de rente.
Maar in deze niet-functionerende monetaire unie lijkt het ECB-beleid nog maar weinig effect te hebben. Worden wij qua rente straks het Zwitserland binnen de eurozone? Wellicht, maar dan wel zonder het Zwitserlevengevoel.