"Cyprus, douze points"

Er schuilt wel de nodige ironie in, natuurlijk. Europa wordt aan het wankelen gebracht door, zo’n beetje, het kleinste lidstaatje. Ik bedoel, Cyprus staat niet echt bovenaan bij de meeste mensen als ze gevraagd worden de EU-lidstaten op te sommen. “Markets Dive All Around the World Thanks To Tiny Cyprus” kopt het schelmenblog Business Insider met zijn gebruikelijke gevoel voor overstatement. 

Cyprus, een Europese Bananaramarepubliek. Het totaalsaldo van de spaardeposito's op het eiland - niet veel meer dan het Terschelling van Griekenland, maar dan een soort van autonoom - is ongeveer vier keer zo groot als het bnp van het land. Bijna 40% ervan is in handen van buitenlandse depositohouders (we hebben het over Russen en zo, kijk maar naar de landkaart, die wijst zelf de schuldigen aan). Het is een land waar je van niets weet, zolang je op de juiste momenten de andere kant op kijkt.

En nu gaat de regering de spaarrekeningen belasten, een soort Robin Hoodini-act, waarmee het land op het laatste nippertje de vege huid probeert te redden. Niet leuk natuurlijk, als de lokale belastingambtenaar plotseling 5% of 10% van je spaartegoed op komt eisen, zeker niet als dat geld in veel gevallen juist naar dat eiland is gelokt, omdat ze daar al eeuwen geleden alle kraaiende hanen stelselmatig de nek omgedraaid en aan het spit geregen hebben. 

Wij doen dat anders
Nee, dan Nederland. Hier romen we elk jaar ‘legaal’ 1,2% aan vermogensbelasting af. Ook als je spaar- en beleggingssaldo dat jaar toch al fors gedaald is. Dat is ook 10%, na een jaar of zeven, acht. Maar geleidelijke diefstal doet minder pijn dan een brute beroving in de schemering na een wolkeloze dag. Ondertussen krijgt Duitsland de schuld. Merkel wil de verkiezingen winnen en weigert daardoor dat kleine, nietige eilandje - dat zijn Berlijnse muur nog wel in ere houdt - uit het slijk te trekken. ‘Een schot in eigen voet’, roepen de commentatoren en analisten die over elkaar struikelen om doemscenario’s van Europese bankruns te schetsen. 

Zo’n vaart gaat het nu nog niet lopen. Alle Grieken hebben hun spaartegoeden allang naar Londen en Zürich overgeheveld. En de hardwerkende Russische rijkaards vinden ook wel een ander buitenlands plekje waar hun eerlijk verdiende centen weer een tijdje veilig zijn. Hier zien we nog geen meterslange rijen in het straatbeeld voor preventieve kasopnames. Overigens is er wel sprake van dat de Cypriotische spaarders gecompenseerd worden. Met aandelen van banken (eh, nou, jippie?) en zo. Sja.

Stofwolken genoeg, de banken op het eiland blijven nog een paar dagen gesloten, er wordt nog onderhandeld over aanpassingen van het plan, kortom, het kwartje kan nog alle kanten opvallen. Storm in een glas mediterraan water? Of is met deze aanpak de kiem gezaaid voor wat Europa uiteindelijk de das om zal doen, een totaal en diepgeworteld wantrouwen in alles wat naar overheid riekt? Voorlopig blijft alleen die bitterzoete smaak van de ironie der dingen hangen. 

Fixing it all
Cyprus. Tsssk. Alsof je in de voorronde van de Champions League door Omonio Nicosia wordt uitgeschakeld. Met dank aan een door Russisch oliegeld omgekochte scheidsrechter, natuurlijk, en een door dokter Fuentes geprepareerde spits die maar bleef rennen - tot ver na het eindsignaal - met het schuim op zijn kaken en de holle dood in zijn ogen. Libor-fixing, bloedzak-fixing, match-fixing, goud-fixing. Niets is meer zeker in deze wereld.

Gelukkig hebben we het onkreukbare Eurovisie Songfestival nog. Daar weet je zeker dat Cyprus geen punten scoort. Behalve de 'douze points' die het steevast vanuit Athene krijgt toegeschoven. We hebben meer Eurovisie nodig!