Wat leren renteverlagingscycli over de beurs?

Renteverlagingen zijn op het eerste gezicht goed nieuws voor aandelen. Het maakt geld immers goedkoper, wat goed is voor bedrijven, overheden en consumenten. Het zorgt bovendien voor een grotere aantrekkingskracht op kapitaal dat vastzit in geldmarktfondsen en spaarrekeningen.

Keerzijde van de medaille is dat renteverlagingen niet uit de lucht komen vallen. Er is altijd een reden voor, meestal een dreigende recessie wat in principe niet zo mooi is voor aandelen.

De positieve reacties op de renteverlagingscycli in de VS en Europa tot nu toe zeggen dus nog niet zoveel over de langere termijn. Een groep financieel analisten heeft voor het CFA Institute onderzocht wat voor effect Amerikaanse renteverlagingen in het verleden hadden op de beurs.

Ze zijn teruggegaan tot de jaren 60 van de vorige eeuw en hebben gekeken naar periodes van 1 tot 3 jaar nadat de rente zijn hoogste punt had bereikt en de eerste verlagingen eraan kwamen.

Enkele sleutelobservaties

• In twee van de tien gevallen kon een renteverlagingscyclus een recessie voorkomen, waarbij de cyclus die in 2024 begon de derde van elf zou zijn.
• De prestaties van aandelen na verlagingen zijn zeer wisselvallig in zowel cycli mét een recessie als zonder.
• Bij renteverhogingen geldt dat gedurende twaalf cycli sinds 1965 deze in tien gevallen leidde tot een zogenoemde omgekeerde yield curve en acht recessies. Omgekeerde yield curves zijn met andere woorden een goede indicator voor een toekomstige recessie. Ook tijdens de renteverhogingscyclus na corona was de yield curve lange tijd omgekeerd of invers. 
• De enige rentecyclus met een omgekeerde yield curve die niet in een recessie uitmondde, was die van 1966. Deze cyclus viel samen met hoge overheidsuitgaven en een stijgend tekort, waarmee de cyclus gelijkenissen vertoont met de huidige cyclus.
• De tijd tussen de omkering van de yield curve en de piek van de aandelenmarkt was twee tot vijftien maanden bij acht van de negen inversies die aan een recessie voorafgingen. Momenteel zitten we op 35 maanden.

Geen helder beeld

Een tabel van de aandelenrendementen na renteverlagingscycli geeft geen helder beeld. Bij de kredietcrisis van 2007-2008 was bijvoorbeeld de korte termijn heel negatief, maar na twee jaar was het herstel ook fors. Voor de internetluchtbel uit 2000 geldt hetzelfde.

De renteverlagingscyclus van 2019 was daarentegen precies andersom. De korte termijn was positief, het zuur kwam later. 1981 was bijzonder omdat de eerste reactie van de beurs negatief was. Daarna volgde een geweldige opleving, om na twee jaar weer weg te zakken.

Stijlen

De analisten hebben ook nog gekeken naar verschillende beleggingsstijlen zoals dividendbeleggen, groeiaandelen, waarde, smallcaps, largecaps en aandelen met lage en hoge volatiliteit. Ook hier valt er geen pijl op te trekken welke strategie het wanneer beter doet. Rentecycli en beurscycli hebben blijkbaar verschillende ritmes.

Een van de weinige patronen die de analisten herkennen, is dat waarde- en kwaliteitsaandelen goede kaarten hebben om bovengemiddeld te scoren tijdens verlagingscycli. Grappig is dat aandelen met een hoge bèta in die periode het ofwel heel erg goed doen, of heel slecht (niet er tussenin).

Keerpunt 1969

Als de analisten de huidige cyclus moeten vergelijken met een uit het verleden dan lijkt die van 1966 nog het meest. Dat was een periode waarin een recessie uiteindelijk voorkomen kon worden mede dankzij hoge overheidsuitgaven. Dat leidde op de beurs tot een outperformamce van onder andere groei- en kwaliteitsaandelen en aandelen met een hoge volatiliteit. 

Tegelijkertijd is de inflatie een risicofactor, omdat die de Fed na verloop van tijd kan dwingen het monetaire beleid weer om te gooien. In de jaren 60 kwam het keerpunt in 1969, waarna een van de heftigste periodes uit de geschiedenis van de Fed aanbrak in de jaren 70 met hyperinflatie, stagnatie, grote renteverlagingen en nog grotere verhogingen.