Assetallocatie is belangrijker dan stockpicking

Een mandje favoriet aandelen selecteren en toeslaan als de koers terugvalt. Dat is een van de vormen van stockpicking die erg populair is onder beleggers. Maar zet het ook zoden aan de dijk? Adam Grossman argumenteert in zijn blog Humble Dollar dat het een tijdrovende bezigheid is, die uiteindelijk maar weinig bijdraagt aan het rendement.

Veel belangrijker is het om een verstandige keus te maken voor de lange termijn over hoe u de portefeuille verdeelt over aandelen, obligaties, vastgoed en eventuele andere alternatives zoals goud of hedgefondsen.

90% van het rendement

Grossman: “Volgens een bekend onderzoek is asset allocation gemiddeld verantwoordelijk voor ongeveer 90% van de resultaten van een portefeuille. Met andere woorden, ondanks alle tijd die mensen besteden aan discussies over welke aandelen of beleggingsfondsen ze moeten bezitten, is de realiteit dat deze beslissingen verantwoordelijk zijn voor slechts een minimaal deel van de resultaten. Veel belangrijker is afhankelijk van slechts één enkele vraag: Hoe wordt de portefeuille op macroniveau samengesteld?”

Drie basisvragen

Volgens Grossman moeten beleggers zichzelf om te beginnen drie vragen stellen:

1. Hoeveel risico moet ik nemen om mijn doel te bereiken? Dat helpt bij het bepalen van het minimumbedrag dat in aandelen moet worden belegd.
2. Hoeveel risico kan ik mijzelf veroorloven om een minimumdoelstelling te halen? Dit helpt bij het bepalen van een maximum voor het aandelenpercentage.
3. Hoeveel risico kan ik accepteren vanuit een emotioneel perspectief? Dat is per persoon verschillend en kan ook binnen iemands leven sterk veranderen.

Rijk versus arm

Grossman: “Voor veel mensen blijft dan een vrij nauwe bandbreedte aan mogelijke allocaties over. Om groei te garanderen, kunnen ze zich niet veroorloven om te weinig aandelen aan te houden. Om het risico te controleren, kunnen ze het zich ook niet veroorloven om te veel aandelen aan te houden.

Maar er zijn uitzonderingen. Warren Buffett heeft bijvoorbeeld een tijdje geleden onthuld dat hij voor zijn familiefonds gekozen heeft voor een verhouding van 90% aandelen en 10% obligaties. Maar hij had, gezien de omvang van zijn vermogen, net zo goed kunnen kiezen voor 90% obligaties en 10% aandelen. Voor iemand met een dergelijke rijkdom is vrijwel elke combinatie mogelijk.”

Speelgeld

Een vraag waar veel beleggers mee worstelen – zeker toen de rente nog extreem laag was – is of het niet dom is om kansen te laten liggen op de aandelenmarkt in ruil voor een paar procent rente.

Een bekend advies van de beleggingsauteur William Bernstein luidt als volgt: “Als je het beursspel al gewonnen hebt, gok dan alleen met geld dat je niet nodig hebt.” Neem met andere woorden nooit meer risico dan noodzakelijk. Grossman heeft nog meer tips op voorraad:

Kies voor meerdere perspectieven

1. Kies meerdere invalshoeken. Reken bijvoorbeeld door wat de mogelijke consequenties zijn van een portefeuille met 60% aandelen en 40% aandelen. Grossman: “Kijk voor elke allocatie die u overweegt naar het aantal dollars dat u in aandelen zou hebben en vraag u vervolgens af hoe u zich zou voelen als de markt met de helft zou dalen, zoals in 2000-2002 en 2007-2009. Kijk daarna naar het aantal obligaties die nodig zijn om een daling dragelijk te maken.”
2. Weet dat er meerdere goede antwoorden mogelijk zijn. Grossman: “Om door te gaan op het bovenstaande voorbeeld, erken allereerst dat de keuze tussen 40% aandelen of 60% aandelen allebei betere beslissingen zijn dan helemaal tot het uiterste gaan van 0% of 100% aandelen. Met andere woorden, maak u niet te veel zorgen over het vinden van het exact goede antwoord. Probeer in plaats daarvan een besluit te nemen dat goed aanvoelt.”
3. Vermijd een allocatie op basis van wiskundige formules en blijf flexibel. Sommige adviseurs gaan bijvoorbeeld uit van de standaardformule dat het percentage aandelen gelijk moet zijn aan 100 min de leeftijd van een belegger. Dus hoe ouder, hoe minder aandelen. Anderen nemen de moderne portefeuilletheorie als basis. Grossman zegt niet dat het fout is deze formules te gebruiken. Maar verwacht niet dat het een volledig beeld geeft. Grossman: “Dat geldt vooral voor formules die gebaseerd zijn op vaste aannames over de toekomst.”

Het leven is onvoorspelbaar

Waarom is dat zo? Grossman geeft het voorbeeld van een vriend die een paar jaar geleden een baby verwachtte, maar plots van de dokter te horen kreeg dat het een drieling was. Het gevolg was dat hij en zijn vrouw de financiële planning helemaal moesten omgooien.

Grossman: “Het leven is vol met onverwachte wendingen. Soms veranderen ook onze voorkeuren na verloop van tijd. Het zijn allemaal redenen om altijd wat speelruimte te laten bij welke verdeling u ook kiest voor de portefeuille.”

Leeftijd verandert onze gevoelens

Het zijn niet alleen behoeftes die veranderen, ook onze manier van denken kan veranderen. Grossman: “Stel, u bent ergens in de 50 of 60 en denkt eraan om met pensioen te gaan. U hebt al meerdere aandelencorrecties meegemaakt, dus weet hoe dat voelt. Maar wat het lastig maakt, is dat u niet weet hoe een correctie zal voelen als u eenmaal met pensioen bent.” 

Met andere woorden, tijdens elke levensfase kunnen correcties anders aanvoelen. Voor iemand van 70 is een correctie van 20% misschien veel angstaanjagender dan voor diezelfde persoon toen hij 40 was.

Een mogelijke oplossing voor dit dilemma is om u te verplaatsen in uw oudere ik. Dat leidt er toe dat u met 60 misschien kiest voor een iets conservatievere portefeuille dan u gewend was.

Er is geen goed of fout

Grossman: “Tenslotte is het belangrijk om te beseffen dat de portefeuilleverdeling slechts ten dele een wiskundig probleem is. Het is vooral wat ik een ‘maagzuurprobleem’ noem.

Bij het zoeken naar een antwoord is de vraag die je jezelf echt wilt stellen: ‘Waar kan ik goed mee leven?’. Dat brengt je denk ik dichter bij het juiste antwoord dan proberen te bepalen wat precies, wiskundig gezien, optimaal is.”