In deze tijd van hoge inflatie, stijgende rente en een dreigende recessie zijn er weinig plekken om te schuilen. Spreiden is lastig en soms vooral cosmetisch. Dat geldt bijvoorbeeld voor beleggers die hun heil zoeken in private equity en private debt. Op papier biedt dat weliswaar bescherming tegen volatiliteit, maar daar staat een hele lage liquiditeit tegenover, en uiteindelijk heeft een particulier bedrijf met precies dezelfde macro-economische omstandigheden te maken als een beursgenoteerd fonds.
“Buiten de beurs om beleggen, is geen heilige graal, het zorgt alleen maar voor een grotere hefboom, hogere beheerkosten en minder transparantie”, zegt Duncan MacInnes, hoofd beleggingen bij Ruffer, in een column voor Citywire.
Crypto
MacInnes begint zijn column met een grappige anekdote over een cryptobelegger aan wie hij onlangs vroeg of hij zich geen zorgen maakt over het feit dat hij al zijn geld in één vermogensklasse heeft gestald.
De cryptobelegger antwoordde dat hij maatregelen heeft genomen. Zijn strategie bestaat uit het beleggen in meerdere cryptomunten en non-fungible tokens (nft's). Perfecte spreiding toch? De vraag stellen is hem beantwoorden. Nee dus.
Stagflatie
Het probleem is dat spreiding door het gevaar van stagflatie voor alle beleggers momenteel lastig is. Dat is merkbaar aan de dalende koersen van zowel aandelen als obligaties.
MacInnes is bang dat als politici en centrale banken moeten kiezen tussen de koopkracht van burgers (bestrijden van inflatie) en de rijkdom van beleggers (rente laag houden), dan zij dan kiezen voor de eerste groep. Er is met andere woorden een grote kans dat de geldvloed voorlopig even voorbij is.
Real assets
Wat te doen? Alles in cash heeft geen zin bij de hoge inflatie.
Een van de adviezen van MacInnes is om te switchen van nominal assets naar real assets waarvan bekend is dat ze bescherming bieden tegen inflatie. Voorbeelden zijn inflation linked bonds, goud en grondstoffen.
Een tweede advies is om zoveel mogelijk uit de buurt te blijven van beleggingen waar iedereen nu in zit. Dus minder in aandelen en obligaties en iets meer in cryptomunten en derivaten.
Roaring twenties
MacInnes is pessimistisch over de korte termijn, maar hij sluit niet uit dat we in een transitiefase zitten op weg naar een nieuwe roaring twenties, veroorzaakt door hoge overheidsuitgaven, klimaatbeleid en minder agressie uit Russische en Chinese hoek.
Voor dat scenario heeft Ruffer zijn exposure verhoogd naar cyclische sectoren zoals energie, financials en grondstoffen. Deze sectoren hebben bovendien op de korte termijn volgens hem het voordeel dat ze relatief goedkoop zijn.
Geen tech en duurzame energie
Waar Ruffer zijn vingers zeker niet aan wil branden, zijn alle beleggingen die het de afgelopen jaren goed deden, toen de inflatie, rente en groei nog laag waren.
Dat betekent dus geen technologie-aandelen, geen groeiaandelen en geen beleggingen met een hoge duration, zoals venture capital, infrastructuur en groene energie. In de huidige fase met stijgende rente en oplopende risicopremies vindt Ruffer deze beleggingen buitengewoon kwetsbaar.