Equal-weight staat voor meer rendement bij een hoger risico

Beleggers zouden zich eigenlijk niks moeten aantrekken van chaotische beursdagen zoals de afgelopen twee weken waarin de koersen alle kanten opschoten en dan vooral naar beneden. Sterker, koerscorrecties van deze omvang waren in het verleden vaak uitstekende momenten om indexfondsen of ETF’s te kopen. Maar welke?

Het meest voor de hand ligt een breed indexfonds. Denk bijvoorbeeld aan ETF's met de MSCI World als basis, de S&P 500 of Stoxx Europe 600. Maar dan ben je er nog niet. Zeker in de VS, waar de megacaps (Magnificent Seven) een enorm gewicht hebben, maakt het enorm veel uit of er gekozen wordt voor een marktgewogen (market-weight) of een gelijkgewogen (equal-weight) indexfonds.

Welke van de twee levert meer rendement op en tegen welk risico? Financieel analist Robert Huebscher is voor zijn blog in de materie gedoken.

100 jaar beursgeschiedenis

Om gelijk met de deur in huis te vallen. Een eenduidig antwoord heeft hij niet gevonden, behalve dat beleggers met een echt lange adem waarschijnlijk beter af zijn met equal-weight ETF’s. Het rendement is hoger, maar pas op, de risico’s ook.

Huebscher komt als eerste terecht bij een studie van Nicolas Rabener, die op basis van de CRSP-database een gelijkgewogen ETF heeft samengesteld voor de Amerikaanse aandelenmarkt die 100 jaar terug gaat in de tijd. Deze wordt vergeleken met de S&P 500.

Rabener komt tot de conclusie dat equal-weight het over de laatste 100 jaar duidelijk beter heeft gedaan. Het gaat zelfs om een behoorlijk grote afstand van gemiddeld 100 basispunten per jaar tegenover de S&P 500. Daar staat wel een hogere volatiliteit (risico) tegenover (17,6 tegenover 17,1 standaarddeviatie).

Praktijk weerbarstig

In de praktijk ziet het er echter iets anders uit. Gelijkgewogen indexfondsen bestaan nog niet zo lang. Invesco was een van de eerste die in 1997 dit soort fondsen op de markt bracht voor de S&P 500, met beurscodes zoals VADAX, VADCX en VADDX.

Als beleggers toen gelijk waren ingestapt, zaten ze goed. De VADAX heeft bijvoorbeeld een jaarlijks rendement opgeleverd van 9,05% tegenover 8,59% voor de S&P 500.

Wie korter geleden is ingestapt, heeft minder geluk. De VADRX, die in 2008 werd gelanceerd, heeft vanaf de start een rendement opgeleverd van gemiddeld 9,84%. Dat is 1,19 procentpunt minder dan de S&P 500 (11,03%).

Beheervergoeding

In sommige gevallen/periodes deden de gelijkgewogen indexfondsen het dus beter, andere keren hadden de gewone marktgewogen ETF's de beste kaarten. Het voordeel van equal-weight was op de korte en middellange termijn in ieder geval ver verwijderd van de 100 basispunten uit het lange-termijnvoorbeeld van Rabener.

Een oorzaak daarvoor is dat gelijkgewogen fondsen hogere beheervergoedingen vragen dan marktgewogen ETF’s. Het zou kunnen dat als de fee's dalen dat dan het voordeel van equal-weight toeneemt.

De marktgewogen ETF’s staan wat dat betreft echter ook niet stil. Zo heeft Huebscher voor zijn berekeningen gebruikgemaakt van een marktgewogen indexfonds (SPY) dat een vergoeding van 9,5 basispunten vraagt. Maar er zijn al varianten op de markt die goedkoper zijn.

Het blijft verder zo dat marktgewogen indexfondsen duidelijk in het voordeel zijn bij de volatiliteit. Dat heeft te maken met het lage aandeel smallcaps die minder liquide zijn en daardoor grotere pieken en dalen kennen.

Smallcaps beter op lange termijn?

Loont het om dat extra risico te nemen met meer smallcaps in portefeuille? Dat is lastig te zeggen. Er zijn volgens Huebscher net zoveel fases waarin smallcaps meer winst opleveren als fases waarin de largecaps outperformen. Als er voor risico's gecorrigeerd wordt, is er in veel studies een klein voordeel voor largecaps.

Wat tenslotte niet uit het oog verloren mag worden, is het feit dat kleinere aandelen minder liquide zijn. Stel dat beleggers massaal overstappen op equal-weight, is de markt voor smallcaps dan wel diep genoeg. Leidt het niet tot vreemde koersuitslagen tijdens turbulente beursdagen? 

Equal-weight alleen voor de lange termijn 

Ondanks deze mitsen en maren is de conclusie van Huebscher dat gelijkgewogen ETF's toch een kans verdienen. Ze zijn met name geschikt voor mensen die beleggen voor de lange termijn en niet schrikken van grote koersbewegingen.

Het onderzoek van Rabener laat dat ook zien. Gedurende de 100 jaar die hij  bestudeerde, waren er uiteindelijk maar drie decennia in het voordeel van equal-weight. De outperformance was voor een groot deel afhankelijk van de jaren 1933-1943, 1974-1984 en 1994-2004. Het was voor het rendement dus van essentieel belang dat je deze periodes meepikte, anders had je net zo goed of misschien zelfs beter in een marktgewogen ETF kunnen beleggen.