Is de hernieuwde opkomst van SPACs een teken aan de (bubbel)wand? Weten beleggers van gekkigheid niet meer wat ze met hun vermogen moeten doen en investeren ze het daarom in een nieuw, leeg beursfonds; een SPAC (special purpose acqusition company)?
Of is het juist een slimme manier om voor een relatief laag bedrag – immers beursgenoteerd, geen hoge private equity-instapdrempels – snel een belang te krijgen in mogelijk een veelbelovend bedrijf?
SPACs – ook wel blanco cheque-ondernemingen genoemd - zijn in ieder geval aan een flinke opmars bezig. De Wall Street Journal telde tot half oktober 143 nieuwe SPACs op de (Amerikaanse) beurs. Beleggers die hierin hebben geïnvesteerd hebben het in 2020 vier keer beter gedaan dan beleggers in de S&P 500.
Nederlandse markt
Volgens Bloomberg is er dit jaar 60 miljard dollar opgehaald door SPACs, meer dan in de tien jaar hiervoor opgeteld. In Nederland zijn SPACs nog niet zo bekend. Dutch Star Companies Two is in november naar de beurs gegaan.
Deze tweede Nederlandse SPAC van Niek Hoek (ex-Delta Lloyd), Gerbrand ter Brugge (ex-ABN Amro en ex-Morgan Stanley) en Stephan Nanninga (ex-SHV) – in 2018 werd de eerste gelanceerd - heeft 110 miljoen euro opgehaald en is op zoek naar geschikt bedrijf om een belang in te nemen.
De Dutch Star Companies One is begin 2020 gefuseerd met het technologiebedrijf CM.com uit Breda, schrijft NRC.
De voordelen
Behalve het rendement - voor nu althans - zitten er voor beleggers een aantal voordelen aan een SPAC:
- Snelle beursgang
Door het gebrek aan bedrijfsactiviteiten hoeft een toezichthouder die ook niet te beoordelen. Dus is het traject van start tot beursgang maanden korter – drie tot vier maanden is normaal. Bij een IPO met bedrijfsactiviteiten is de aanlooptijd vaak minimaal een jaar.
- Snelle overnames
De zak met geld in een SPAC kan zorgen voor een snelle beursgang van een bestaand bedrijf via een omgekeerde IPO. De notering is er al – de SPAC –, de activiteiten moeten ingebracht worden in het beursfonds.
Een voorbeeld is de overname/beursgang van het Amerikaanse bedrijf QuantumScape. Jeremy Grantham, oprichter van GMO, belegde zeven jaar geleden 12,5 miljoen dollar via zijn privé beleggingsvehikel in deze groene start-up. Nu heeft het bedrijf via Kensington Capital Acquisition Corp een notering en is Grantham meer dan 210 miljoen dollar rijker. “This is unlike anything else in my career. This was by accident the single biggest investment I have ever made,” heeft hij tegen de Financial Times gezegd.
“It gets around the idea of listing requirements, so it is not a useful tool for a lot of successful companies. But I think it is a reprehensible instrument, and very very speculative by definition.”
- Misschien gaat het geld wel in de nieuwe Microsoft
Beleggers zijn altijd op zoek naar een nieuwe klapper. Het vermogen in een SPAC zou wel eens aangewend kunnen worden om nou net die ene, spannende unicorn naar de beurs te brengen. Beleggers in de SPAC zitten dan eerste rij. Er zit een hoop fantasie bij dus.
- Uitstappen als het niet bevalt
Neemt een SPAC een onderneming over die aandeelhouders niks vinden? Tegenstemmen kan - vaak hanteert een SPAC een minimaal aantal ja-stemmen om een overname te doen - en anders kunnen aandelen in de SPAC via de beurs weer van de hand gedaan worden.
Nadelen zijn er ook:
- Gebrek aan informatie
Veel SPAC-managers hebben vooraf wel een idee over een sector waarin ze willen beleggen, maar geen vastomlijnd plan. Beleggers investeren dus op basis van goed vertrouwen en het trackrecord van de betrokken bestuurders. In het kader van steeds meer transparantie voor beleggers, is dit natuurlijk een stap terug.
- Geen inzicht in kwaliteit aan te kopen ondernemingen
Als een fonds dan een aankoop doet, is het dan een goede? Er zijn succesvolle voorbeelden van SPACs, vaak opgericht door topmanagers en voormalig Fortune 500-bazen, maar lang niet alle SPACs zijn in staat kwaliteitsbedrijven te vinden en te kopen. Het risico op een kat in de zak kopen is groter door het snelle overnameproces.
- Crowded trades
De vijver waarin SPACs vissen is dezelfde als die van private equity-fondsen. Allemaal zijn ze op zoek naar die niet-genoteerde bedrijven die snel groeien en een goede cashflow hebben. Over de hoeveelheid dry powder van private equity is de afgelopen jaren al veel geschreven. Bij gebrek aan rente op obligaties en hoge aandelenkoersen zijn alternatieven zoals private equity populair. Dit zorgde voor een enorme groei van geld richting die beleggingen – 1,5 biljoen dollar ligt er volgens Prequin op de plank -, maar naar blijkt zijn er te weinig goede bedrijven om die bakken met geld in te investeren. En nu komen de blanco cheque-fondsen daar dus nog bij. Overigens, SPACs kopen ook wel bedrijven uit de stal van private equity-fondsen.
- Relatief hoge kosten
Bij een belegging in een SPAC is er volgens Harvard Law-onderzoekers vaak sprake van verwatering. De oprichters van de SPAC krijgen een fee. Een SPAC kan mogelijk later in het traject nieuw geld ophalen (in de vorm van aandelen of warrants), waardoor het belang van zittende aandeelhouders kleiner wordt. Hoe de kostenstructuur precies is vormgegeven, staat in de prospectus van de SPAC. Maar, de reden dat het voor een privaat bedrijf vaak goedkoper is om via een SPAC naar de beurs te gaan dan het hele traject zelf te financieren, is omdat de aandeelhouders in de SPAC de kosten grotendeels dragen. Harvard Law School heeft de mogelijke kosten voor beleggers op een rij gezet.
- Geen belegging voor de lange termijn
De levensloop van een SPAC beslaat eerder maanden dan jaren. Binnen twee jaar moet het geld over het algemeen geïnvesteerd zijn, anders moet het terug naar de aandeelhouders. Minus de gemaakte kosten. Immers, doel van de onderneming is geld ophalen en dat geld investeren in bedrijfsactiviteiten. Daarna is het een gewoon beursfonds. PWC US heeft een voorbeeldtijdlijn van een SPAC grafisch weergegeven. Nadat een SPAC investeringsvehikel-af is, kan het natuurlijk wel een langetermijnbelegging worden. Mits beleggers aantrekkelijk vinden wat er is gekocht.
