Het groene steunexcuus van de ECB Een ECB die strijdt tegen klimaatverandering via het voortrekken van groene obligaties, is een ECB die langdurig aan quantitative easing doet, aldus Edin Mujagic. 6 december 2019 10:15 • Door Edin Mujagic Opkopen van obligaties, ofwel quantitative easing, is een onconventioneel middel uit het instrumentarium van centrale banken. Onconventioneel betekent niet zoals gebruikelijk. Het is dus een middel dat centrale banken per definitie, bij hoge uitzondering en tijdelijk gebruiken. Als de nood hoog is. Dat geldt dat voor álle instrumenten waarover een centrale bank beschikt. Inclusief de rente. Dat instrument is weliswaar zo oud als centrale banken zelf, maar de inzet ervan is gericht op het bereiken van een zeker doel, zoals een inflatieniveau, op middellange termijn. Vraag een centrale bankier wat dat is, middellange termijn, en grote kans dat hij iets van "ongeveer twee jaar" zegt. Nieuwe strategie Hieraan moet ik de laatste tijd vaak denken als ik bestuurders van de ECB en macro-economen hoor pleiten dat de ECB zijn instrumenten ook in de strijd tegen klimaatverandering moet inzetten. President van de ECB, Christine Lagarde, ziet de evaluatie van de monetaire strategie volgend jaar als een kans om de strijd tegen klimaatverandering in te kaderen in de monetaire strategie voor het komend decennium, zo niet langer. Zulke pleidooien leiden de aandacht af van de kern. En als u de kern ziet, dan ziet u waarom veel ECB-bestuurders, vooral afkomstig uit het zuiden, het toevoegen van de strijd tegen klimaatverandering tot hun hoogste prioriteit hebben uitgeroepen. Structureel voeren Een ECB die strijdt tegen klimaatverandering via het voortrekken van groene obligaties, is namelijk een ECB die langdurig aan quantitative easing doet. Immers, strijd tegen klimaatverandering valt niet in de categorie van een jaartje of zo. Dat duurt veel langer, decennialang misschien. Ergo: elke keer dat u een ECB-bestuurder hoort zeggen dat de bank die strijd moet voeren, bedenk dan dat hij of zij in feite zegt dat de bank het QE-beleid niet tijdelijk, maar structureel moet voeren. Het kan zijn dat het hen écht alleen gaat om de gevolgen van de klimaatverandering. Ik vermoed dat angst dat de bank met deze strategie ergens in de toekomst in een situatie zal komen dat ze moet stoppen met opkopen van obligaties en de rente moet verhogen, ook een rol speelt. Waarom angst? In de problemen Luister maar naar Philip Lane, hoofdeconoom van de bank. Die hield onlangs een toespraak waarin hij zei dat de ingrepen van de ECB de rentestanden in euroland met om en nabij 1,5 procentpunt omlaag hebben gedrukt. Dát is de reden waarom de bank alles aan doet om op een geloofwaardige wijze het monetaire beleid zeer ruim te kunnen houden, ook als de economische situatie daar niet om vraagt. Het optillen van de ECB-deksel van de kapitaalmarkt zou veel eurolanden in grote financiële problemen kunnen brengen. Wanneer zou de situatie vragen om normalisering van het beleid? Als de inflatie boven de doelstelling van de bank zou stijgen. Whatever it takes 2.0 Het is niet toevallig dat de bank steeds vaker spreekt over symmetrie rondom het inflatiestreefpercentage. Symmetrie betekent in dit geval, en ik citeer hier Mario Draghi, dat “2% geen plafond is voor inflatie en die aan beide kanten kan afwijken van het doel.” Ofwel: als de inflatie straks te hoog wordt, dan kan de officiële rente gewoon op 0% blijven. De ECB anticipeert op de toekomst en probeert nu al voor zichzelf ruimte te creëren om de rente zeer lang, zeer laag te houden. Het pleidooi dat de ECB meedoet in de strijd tegen klimaatverandering en dat in te kaderen in de monetaire strategie, is dan ook niets anders dan een alibi om nog jarenlang door te kunnen gaan met een 0%-rente (en verlagen als het kan) en op grote schaal staats- en bedrijfsobligaties opkopen. Het is een Whatever it takes 2.0. Edin Mujagic is hoofdeconoom van OHV Vermogensbeheer en is gespecialiseerd in (de gevolgen van) het beleid van de centrale banken. Hij heeft verschillende boeken op zijn naam staan, waaronder "Geldmoord: hoe de centrale banken ons geld vernietigen" en "Boeiend en geboeid: een monetaire geschiedenis van Nederland sinds 1814/1816". Hij studeerde monetaire economie aan de Universiteit van Tilburg. Hij schrijft op persoonlijke titel. De informatie in deze column is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. Deel via:
Opinie 18 apr Yes! Wereldwijde groei versnelt In 2023 presteerde de Amerikaanse economie beter dan de meeste andere regio's in de wereld. Ook in 2024 gaat het de VS voor de wind, waarbij Grace Peters van J.P. Morgan Private Bank verwacht dat de economische groei in de rest van de wereld nu ook in een hogere versnelling gaat.
Assetallocatie 18 apr Van Lanschot Kempen koopt niet langer Japanse aandelen Van Lanschot Kempen is afgestapt van zijn overwogen-positie in Japanse aandelen. De bedrijfswinsten ontwikkelen zich nog steeds goed, maar de waarderingen beginnen flink op te lopen.
Assetallocatie 17 apr Cashberg langs de lijn gaat nergens naartoe Gerben Lagerwaard van State Street Global Advisors gelooft er niets van dat de gigantische hoeveelheid geld die nu in geldmarktfondsen is geparkeerd binnen afzienbare tijd naar de aandelenmarkt wordt gealloceerd.
Assetallocatie 16 apr "Impact aanval van Iran op financiële markten is beperkt" "De directe actie van Iran tegen Israël dit weekend heeft geleid tot de vrees voor verdere escalatie, maar bij afwezigheid van een volledige crisis in de regio - wat niet ons basisscenario is - denken we dat de impact op de financiële markten beperkt zal blijven." Dat schrijft Greg Hirt van Allianz Global Investors.
Assetallocatie 16 apr Amundi positiever over komende 10 jaar, negatiever over 25 jaar Amundi AM is sceptischer geworden over snelle maatregelen tegen het opwarmen van de aarde. De eerste 10 jaar is dat nog gunstig voor beleggers. Daarna wordt de rekening betaald.
Assetallocatie 11 apr Schroders kijkt met 3D-bril naar de toekomst De drie D's, decarbonisatie (weg van fossiele energie), demografie (vergrijzing) en deglobalisering spelen volgens Schroders de komende dertig jaar een sleutelrol in de beleggingsresultaten.