Melkkoe ING Voor Unilever doet de politiek alles. ING krijgt alleen maar kritiek. Aandeelhouders mogen boos zijn op ING, maar de staat niet. Die heeft miljarden verdiend aan de bank, aldus Marcel Tak. 9 oktober 2018 08:00 • Door Marcel Tak De ongelijkheid in de wereld neemt toe, zelfs die onder multinationals. Neem bijvoorbeeld ING en Unilever. De voedsel- en wasmiddelenproducent mag zich in de warme belangstelling van de politiek verheugen en kan zich veel permitteren, terwijl de bank alleen maar in hoon van publiek en politiek lijkt te grossieren. Opmerkelijk, de politiek zou eigenlijk blij moeten zijn met ING. Het bedrijf heeft de afgelopen jaren de schatkist flink gevuld. Nog maar twee jaar geleden maakte heel Nederland zich druk over de poging tot overname van Unilever door Heinz. De politiek besteedde er debatten aan om te voorkomen dat ons Unilever in buitenlandse handen kwam. Geheel in Londen Recentelijk wilde het kabinet Rutte III er veel, zo niet alles, aan doen om Unilever in zijn geheel naar Nederland te halen. Mark Rutte was bereid zijn kop in de politieke strop te steken door tot het laatst afschaffing van de dividendbelasting te verdedigen. Het zou het bedrijf over de streep trekken Londen te verlaten en in Rotterdam zijn enige hoofdkantoor te vestigen. Daar had de Minister-president wel jaarlijks een miljardje of twee voor over. Toen Unilever besloot de duale structuur voorlopig te handhaven, was Rutte waarschijnlijk de enige in Nederland die kwaad was op het bedrijf. Velen vonden het besluit van Unilever prachtig, waarschijnlijk om daarmee het ongelijk van Rutte bevestigd te zien. Nu vond de politiek het kennelijk niet erg dat het concern gedeeltelijk, en misschien in de toekomst geheel in Londen zal zetelen. Grote fouten Unilever kan kennelijk geen kwaad doen bij onze politici. Hoe anders is dat met ING. De bank heeft veel te weinig gedaan om witwaspraktijken te signaleren en daarmee te voorkomen. Het is één van de door de overheid opgedragen taken aan de financiële sector om de herkomst van aan de financiële instellingen toevertrouwde middelen te bepalen. Als die herkomst dubieus is, dient dat aan de overheid te worden aangegeven, zodat tegen witwaspraktijken kan worden opgetreden. ING faalde in deze taakuitoefening en heeft met het OM geschikt voor een bedrag van in totaal 750 miljoen euro. Minstens zo groot als dat bedrag was de imagoschade voor de bank, omdat alle feiten van dit dossier openbaar zijn gemaakt. ING gaf zelfs een persbericht uit waarin werd erkend dat er grote fouten zijn gemaakt. Bankbashing Deze affaire speelde een maand geleden, maar de effecten ervan galmen nog na. Niet in de laatste plaats omdat ING commissaris Breukink een interview gaf met het FD en NRC, waarin hij klaagde over de reactie van politici op de affaire. Volgens Breukink doen politici aan bankbashing, waarschijnlijk ingegeven om het (kiezers)publiek te behagen. De assertieve bankcommissaris kreeg vervolgens een storm van verontwaardiging over zich heen. Daarin natuurlijk weer de bekende dooddoeners, zoals van PvdA Kamerlid Henk Nijboer, die de opmerkingen van Breukink een illustratie vindt van “hoe totaal losgezongen bankiers van de maatschappij zijn geraakt.” Te snel oordelen Dat is een opmerkelijk standpunt van een vertegenwoordiger van een partij die meent dat groepsbeoordelingen uit den boze zijn. Had Nijboer niet kunnen volstaan met aan te geven dat hij vindt dat Breukink is losgezongen van de werkelijkheid. Volgens mij hebben andere Nederlandse bankiers zich niet over dit onderwerp uitgelaten, dus waarom meteen de bankiers aan de schandpaal zetten? Dat is precies de illustratie van het fenomeen waar Breukink, in mijn ogen terecht, op wijst. De heisa rond de opmerkingen van de ING commissaris is totaal overdreven. Het enige wat Breukink meldde is dat hij vond dat de politiek wel erg gretig ING veroordeelde. Ik denk dat Breukink gelijk heeft in zijn waarneming. Pijnlijk voor klanten Veel reacties van politici waren, naast bedoeld voor de bühne, ook nog eens aantoonbaar onzinnig. Zo stelde VVD Kamerlid Roald van der Linde dat voor de schikking met het OM de ING klanten en aandeelhouders moeten opdraaien. Dat is pijnlijk, volgens het Kamerlid. Hoezo pijnlijk voor klanten? ING zal toch niet zijn tarieven verhogen om zo de kosten van de schikking op hen te verhalen? De aandeelhouders zullen inderdaad de kosten van de schikking dragen. Maar hoezo is dat pijnlijk? Aandeelhouders zijn de eigenaren van het bedrijf en delen in de lusten, maar ook lasten van de bankactiviteiten. In dit geval dus last. Als zij daar wat van vinden kunnen ze op de aandeelhoudersvergadering hun mening geven en maatregelen nemen. Tot het ontslag van het bestuur aan toe, als de aandeelhouders dat nodig vinden. Voor een dergelijke actie hebben ze de verontwaardigde reacties van de politiek niet nodig. Aandeelhouders Unilever beter af Aandeelhouders hebben overigens om een andere reden alle reden om ontevreden te zijn over ING. De koers van het aandeel is dit jaar gedaald van 15,33 euro naar 10,95 euro. Het koersverlies van 4,38 euro (bijna 29%) werd maar voor een klein deel gecompenseerd door het dividend van 0,67 euro. Dit resultaat staat in schril contrast tot de prestaties van Unilever, met een plus van enkele procenten. Aandeelhouders waren dit jaar, maar ook over een langere periode van bijvoorbeeld tien jaar, veel beter af bij Unilever dan bij ING. Voor de overheid is dat net andersom. Terwijl Unilever de staat bijna twee miljard kostte, heeft de overheid de afgelopen jaren juist miljarden aan ING verdiend. ING levert geld op Met de boete van 750 miljoen heeft de schatkist een mooie meevaller. Als gevolg van de kredietcrisis, toen ING met miljarden werd gesteund, heeft de staat ook al een enorm bedrag, ongeveer 4,5 miljard euro, aan de bank verdiend. Dat aandeelhouders ontevreden zijn over ING is te begrijpen, maar politici moeten juist blij zijn met zo’n bank als melkkoe. Marcel Tak is zelfstandig beleggingsadviseur en oprichter/beheerder van het Bufferfund. De informatie in deze column is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. Deel via:
Assetallocatie 28 mrt De succesvolle terugkeer van de 60/40-portefeuille Ewout van Schaick heeft samen met de rest van het multi-asset-oplossingen-team van Goldman Sachs AM grote verwachtingen van portefeuilles die bestaan uit 60% aandelen en 40% obligaties. Zowel voor aandelen als obligaties zijn de vooruitzichten zonnig. Mochten markten desondanks corrigeren, dan biedt de 60/40-portefeuille de spreidingsvoordelen om de klap te verzachten.
Assetallocatie 27 mrt Cash is meer king dan ooit In Europa kan een belegger dit jaar met een mix van cash en kortlopende leningen bruto tussen de 3% en 4% verdienen. Waarom dan nog risico's nemen met obligaties en aandelen, zo vraagt Alain Richier van Ostrum Asset Management zich af.
Assetallocatie 25 mrt Rabobank surft mee op recordgolf Rabobank heeft geen last van hoogtevrees. Aandelen blijven favoriet boven obligaties. De bank ziet zich gesteund door de hoge winstgroei en de historie: records komen immers zelden alleen.
Assetallocatie 21 mrt Geef uw portefeuille een boost! Yvo van der Pol, hoofd Benelux & Nordics bij PGIM Investments, is bijzonder gecharmeerd van de meer risicovolle obligaties, aandelen met sterke groeimogelijkheden en datacenters.
Assetallocatie 21 mrt U zoekt een sterk presterend mixfonds? Het is volgens Thomas de Fauw van Morningstar essentieel voor beleggers om de strategie, het proces en de beloften van fondsmanagers van mixfondsen te doorgronden.
Assetallocatie 20 mrt “Dit is een positief verhaal” Karen Ward, hoofd beleggingsstrategie EMEA bij JP Morgan AM, ziet dit jaar zonnig in, voor de Europese economie en voor Europese aandelen in het bijzonder. Ook China zou wel eens positief kunnen verrassen. Komen deze optimistische verwachtingen niet uit, dan houden obligaties en private beleggingen het portefeuillescheepje wel recht.